[ exchange ] กล้วยอบเนยโรยเกลือ

                   ท้องฟ้ายามนี้ถูกฉาบเป็นสีคราม ลมที่พัดแรงและเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่มุ่งตรงมายังเด็กหนุ่มตรงหน้า

‘เขา’ เด็กผู้ชายตัวเล็กร่างบางคนหนึ่ง กำลังวิ่งหนีสิ่งที่เขาพยายามหนีมาตลอดชีวิต

            “ฝึบ!”  เสียงบางอย่างที่กระทบเขาหูของเขาพร้อมกันการโอบกอดอย่างปกป้องจากใครบางคนที่เขามั่นใจว่าไม่ใช่จากพวกมันแน่ๆ สิ่งที่เขารับรู้เป็นสิ่งสุดท้ายคือใบหน้า หน้าของชายหนุ่มที่มีปีกสยายเป็นสีดำ ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไป

          “โอ๊ย ที่ไหนกันวะเนี่ย” เด็กหนุ่มร่างบางตื่นขึ้นมาบนห้องที่ทุกสิ่งล้วนเป็นสีดำ แม้กระทั้งผ้าม่าน

            “ไง ม่านหมอก” จู่ๆก็มีใครบางคนมายืนพิงกรอบประตูห้องนอน แล้วจะไม่ให้เขาตกใจได้อย่างไรเล่า

            “คุณเป็นใคร พาผมมาที่นี่ทำไม ที่นี่ที่ไหน พาผมกลับไปที่เดิมเลยนะ!” หมอกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก

            “ใจเย็นสิ ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีนิสัยแบบนี้นะ” ชายร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาและกางเกงยีนส์สีซืด พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ ตัดกับแววตาที่แข็งกร้าวของเขาเป็นอย่างมาก ตอนนี้หมอกเริ่มกลัวเขาขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ดูจากการขดตัวไปกับผ่าห่มน่ะนะ ก็แค่หยอกเล่นนิดหน่อย แต่เป็นแบบนี้ก็ไม่เลว จะได้ไม่ดื้อ เขายักไหล่อย่างส่งๆ

            “ข..ขอโทษก็ได้ แต่คุณต้องพาผมกลับไปที่เดิมนั่นนะ” รางบางที่นั่งอยู่บนที่นอนเสียงอ่อนลงอละมีท่าทีอร้องเขามากขึ้น

            “ฉันก็ต้องเสียใจด้วย เพราะฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ตอนนี้เธอมีฉันเป็นผู้ปกครองแล้วเรื่องนี้แม่เธอฝากฉันไว้—“

            “อะไรกัน! คุณรู้จักแม่ผมได้ไง แล้วแม่ผมไปฝากผมไว้กับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ เอาแม่ผมคืนมานะ!!”

     เสียงของร่างบางเริ่มตะโกนขึ้นอย่างคนโมโหและอารมณ์จัด ตอนนี้เขาหัวเสียมาก แล้วยิ่งตอนนี้ผู้ชายดวงตาร้ายกาจคนนั้นก็เดินเขามาหาเขาอย่างช้าๆ แต่ทุกอย่างดูเป็นการกระทำที่เยือกเย็นมาทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

          “ฉันว่าตอนนี้นายพูดมากเกินไปหน่อยแล้วนะ จนฉันชักจะเริ่มรำคาญแล้วสิ งั้นหลับไปอีกสักฟักแล้วกันนะ เผื่อเธอจะมีคำพูดดีๆ มาคุยกับฉันได้บ้าง”

            จากนั้นขาก็หยิบไซริ้งค์จากกางเกงยืนส์ของเขาและจับมือของร่างบางไว้ แล้วหาจังหวะใช้เข็มเจาะไปที่ต้นคอของหมอกอย่างแม่นยำ....